انتهای درختان کوچه

بگفتا مردی از کوچه ای نمناک گذر می کرد

کوچه ای که از غم چشمانش بوی تری می داد

غم دوری او..دوری که پایانی نداشت و انتهای درختان کوچه اش پیدا نبود

درختانی که سر به آسمان گذاشته بودند دیگر نه سر به پایین می کردند و نه آواز سر می دادند

بدون او با صدای نی لبکش راه دور بی انتهای کوچه ی درختان را می پیمود

*

*

پاسخش آمد به مرد نمی دانی از چه کوچه ای می گذری!؟

*

*

او در پی تو سالهاست که این کوچه را طی کرده و نهالان درختان کوچه اش را با تخم های محبت دلش کاشته

با قطرات چشمانش آبش داده تا بلند شوند و با چشمانشان به دنبال تو بگردند اما آن قدرچشمانت را به راه دوختی و سر به آسمان بلند نکردی تا آن درختان کوچه تو را فراموش کردند و تو دیگر او را ندیدی