Three women

1908

Picasso, Pablo

و چنین گفت

آن گاه که آن تابان بی أمس بر افق های ذهنم طلوع کرد

یادم می ماند که به هنگام تیغ زدن آن تو را تمثیل کنم

*

*

I cant say any thing just "thank you shaya"

گفتمش

سرا پرده نهان و آشکارا اگرچه گفتمش نشنید

سراسر فریاد و اگر چه در سکوت چشمانم گفتمش نشنید

چه توان کرد آن گوش هایی که نخواهند بشنوند؟

اگرچه گفتمش بیش و کم در خلوت و جمع همیشه گفتمش

قبله گاهم اوست

روی برگرداند و قبله ام گم شد و ایمانم سوخت

اگر چه گفتمش با او

و

او همچنان نشنید

دل من و خانه ی تو

دلم تنگ است ، دلم برای نفس کشیدن تنگ است

نفسی که چون فرو می رود ، ممد حیات است و چون بر می آید مفرح ذات

ذاتی که پاکی آن بالاتر است و روح آن سر افراز تر

و سر افکندگی اش از سر نموری خانه ی توست

، خانه ای که روی بند های آنهاست
خانه ای که دل بزرگ من در آن تنگ است

حیاتی ما و مماتی تو هیچ نیست به جز سایه ای که چراغ امیدمان به زیر نومیدی ها دارد

...

ولی خانه ی من به دنبال جایی است برای دلی بزرگ

ای نمور خانه

تو سر افکندگی را تاج بر سر ذاتم نهادی

یادت بماند که چند ذات از من گرفتی

.. و نفس در سینه ام خشکاندی
یادت بماند که در دل من هیچ گاه خانه ی تو جایی ندارد

دل من یکی خواهد ولی در خانه ی تو بیش از هزار اتاق خالی است

ولی چه کنم که دل بزرگ من در خانه ی تو تنگ است